Dag 14

Hallo Allemaal!

Vandaag begon de dag net zoals alle andere, maar toch met een raar gevoel. Het was tenslotte de laatste dag in Moldavië. Dus zoals gezegd stonden we om half 8 op de bouw, maar aangezien er donderdag zo hard was doorgewerkt, was er niet super veel te doen. Zo hebben we de muur verder afgemetseld, de bekisting eraf gehaald en de bouwplaats opgeruimd. Ik (Maud) heb gister met Dima (Dimitri een jongen uit het dorp) een stukje heg gesnoeid (bij de school waar wij slapen), en dat heeft Jorick vandaag afgemaakt samen met Dima. Daarnaast is er natuurlijk ook gespeeld met de plaatselijke buurtkinderen. Nadat wij klaar waren met de lunch, en dus de siësta begon, hebben wij onze koffers zo goed als ingepakt, op wat praktische dingen na. Daarna vertrokken Sofie, Floor, Fleur en ik (Maud) richting het winkeltje aan het eind van de straat om daar wat drinken en een ijsje te halen, waarna Eduard, Bart, Arjan en Jeroen volgden. De meiden zaten voor de winkel aan een tafeltje toen ineens een oude Moldaaf naast mij aan de tafel kwam zitten, hij begon tegen me te praten en aan m’n haar te zitten, vervolgens wilde hij mij ook een hand geven. Aangezien hij er erg vies en oud uit zag hielden wij het gauw voor gezien en besloten we met z’n allen terug te keren. Eenmaal onderweg naar ons verblijf riep Arjan: Maud hij achtervolgt je! Waarna ik gauw wegrende en de school naar binnen liep en ik de tolk haalde met de vraag of hij die meneer weg wou sturen. aangezien het een openbare plek is had onze tolk Marc niet het recht omdat te doen, maar vroeg wel wat hij kwam doen. vervolgens vertelde hij dat hij mij “The most beautiful girl in the world” vond. Iets waar Marc weer grapjes in zag. Op dat moment bleek er een bruiloft plaats te vinden in het dorp dus had ik een reden om daar te ontsnappen.;). We gingen met het gros van de groep de straat op en keken met onze tolk naar het bruidspaar, waarna Marc zei: “binnenkort loop jij er ook zo bij!”… Aangezien het onze laatste dag was, hadden de Moldaven iets voor ons in petto. Namelijk een BBQ bij een kampvuur. Dit zou rond 20.00 plaatsvinden en aangezien wij normaal tussen 18.30/19.00 eten, kregen wij om 16.00 een tussendoortje, namelijk deeg enveloppen met kaas en jam. Daarna was het even chillen en klaarmaken voor de afscheidsavond. Om 20.00 werden we opgehaald om naar een concert te kijken. Bij de gedachte concert, wisten wij niet wat we moesten verwachten, uiteindelijk bleek het muziek te zijn waar we op konden dansen met de kinderen! Daarna vertrokken wij naar de berg waar de jongeren van het dorp bezig waren met het opstoken van de BBQ en het kampvuur. Daarna hebben we met z’n allen een erg gezellige avond gemaakt, doormiddel van muziek, een praatje, een dansje, en een hoop geouwehoer, wat tot in de late uurtjes door ging voor een paar! Na zo’n avond merk je pas echt dat je een band opbouwt met de bevolking daar en dat die 2 weken voorbij zijn gevlogen. Ook kwam bij mij het besef dat ik ze voorlopig niet meer zie erg dichtbij! Vanochtend om 05.30 stond zo goed als iedereen, waar we de afgelopen 2 weken mee op de bouw hebben gestaan, allemaal bij ons voor. Nadat er van iedereen afscheid was genomen (met een lach en met een traan), vertrokken wij met de bus richting het vliegveld van Boekarest in Roemenië. Deze busreis verliep gelukkig wel goed, in tegenstelling met de heenreis! Op het vliegveld verliep alles ook soepeltjes. Eenmaal bij de gate stonden we voor het raam te kijken en in de gaten te houden of we onze koffers voorbij zagen komen, die het vliegtuig in moesten. Want het zou wat zijn als wij in Nederland aankomen en een paar van de koffers nog in Roemenië staan! Net zoals op de heenreis, vliegen we ook terug in het zelfde vliegtuig met de groep van Driebergen. Na onze ervaringen te hebben uitgewisseld, stappen wij allemaal het vliegtuig in richting ons Leersum, en kijken wij uit iedereen op het kerkplein te zien!

Al met al waren deze 2 weken een avontuur voor ons als groep, waarbij we elkaar gesteund hebben, discussies hebben meegemaakt en een stel tegenslagen hebben verwerkt. Ik kan wel zeggen, en dat zeg ik namens de groep, dat we dit mooie avontuur nooit meer gaan vergeten! (ik typ dit met kippenvel in het vliegtuig;)). Wij als groep willen een bedankje uitbrengen naar de volgende mensen: Francien van Wees, Marjan Meijers, Piet Zegwaard en Hetty van de Grift. Nou, dit was het dan, het laatste verslag van Leersum 4 Moldavië 2016!

Lieve groetjes van de groep!!